Recensie over de voorstellingen op het festival Materia Prima in Krakow, Polen 2017
Vertaling:

Onder het mom van grote helden, hebben Gérard Schiphorst en Marije van der Sande een verhaal
verteld over de mens en de wereld waarin hij leeft. Over de schoonheid, die ieder van ons omringt en die
we vaak niet kunnen zien.
Gebruik makend van voorwerpen uit het dagelijks leven, schetsten ze een beeld van de werkelijkheid
met een vleugje absurditeit en humor.
Met als doel bij de kijkers kinderlijke naïviteit op te wekken.
In hun ogen leek de wereld eenvoudig en vanzelfsprekend.
Die was slechts opgebouwd uit enkele elementen die, willekeurig geplaatst, veranderden in voorwerpen
of wezens uit onze realiteit.
Gérard Schiphorst en Marije van der Sande zorgden er voor om in hun werk een wereld te laten zien, die
geen reeks is van ingewikkelde tekens of symbolen, noch een plek, waar onverklaarbare gebeurtenissen
plaats vinden.
Ze creëerden een wereld, die eenvoudig een patchwork van sequenties was, die wij – mensen – zelf
willekeurig konden plaatsen en duiden. Men hoeft niet te raden welke wereld ze beschrijven, want alles
is gepresenteerd vanuit een kinderlijk perspectief.
En vanuit dit perspectief en met deze naïviteit moet de kijker beschouwen wat de artiesten hebben
gecreëerd.
In plaats van zichzelf te presenteren, wilden ze liever een hedendaags beeld creëren met projecties van
miniatuurwerelden. En daarin bepaalde patronen van het bestaan terugvinden en aanhaken op alle
mogelijke elementen.
Met behulp van knopen, oude kleren, stukjes van gebroken elpees, kwasten, spelden, plasticfolie of
blaadjes papier hebben ze een beeld gecreëerd, dat we al dagelijks te zien krijgen. Maar dat voor ons
niet zo vanzelfsprekend lijkt te zijn..
Geweldig was de ontdekking, dat ieder van die gecreëerde werkelijkheden eigenlijk de meest simpele
vorm is van ons leven, toegankelijk en eenvoudig te begrijpen. Het probleem ontstaat in ons zelf, door
het benoemen van overbodige woorden, emoties, gedragingen.
Door onszelf wordt deze wereld onbegrijpelijker, complexer en moeilijker.
Het objectentheater, dat ze gecreëerd hebben, is dankzij hun gevoel voor esthetiek, de meest ware
realiteit geworden. Het was niet meer theater van fictie maar van werkelijkheid. Vol van karikatuur,
absurditeit en humor.
Ondanks dat het theater grotendeels vrolijk gepresenteerd werd, kwamen we vaak pijnlijke problemen
tegen. Maar in dit kunstwerk leken hun oplossingen bijna zo eenvoudig te zijn als het maken van thee.
En daarin zat het geheim van Roestige Spijkers & Andere Helden in regie van Gérard Schiphorst en Marije
van der Sande. Door een prisma van eenvoudigheid en kinderlijke naïviteit lieten ze zien, dat de wereld
geen complex voortbrengsel is, maar dat mensen haar deze vorm geven door een lawine van problemen
en misverstanden te veroorzaken.
Terwijl het voldoende zou zijn om voor een klein moment kind te worden en zo naar het heden te kijken.
Op www.afiszteatralny.pl
Roestige Spijkers & Andere Helden door TAMTAM objektentheater
Onder het mom van grote helden, hebben Gérard Schiphorst en Marije van der Sande een verhaal
verteld over de mens en de wereld waarin hij leeft. Over de schoonheid, die ieder van ons omringt en die
we vaak niet kunnen zien.
Gebruik makend van voorwerpen uit het dagelijks leven, schetsten ze een beeld van de werkelijkheid
met een vleugje absurditeit en humor.
Met als doel bij de kijkers kinderlijke naïviteit op te wekken.
In hun ogen leek de wereld eenvoudig en vanzelfsprekend.
Die was slechts opgebouwd uit enkele elementen die, willekeurig geplaatst, veranderden in voorwerpen
of wezens uit onze realiteit.
Gérard Schiphorst en Marije van der Sande zorgden er voor om in hun werk een wereld te laten zien, die
geen reeks is van ingewikkelde tekens of symbolen, noch een plek, waar onverklaarbare gebeurtenissen
plaats vinden.
Ze creëerden een wereld, die eenvoudig een patchwork van sequenties was, die wij – mensen – zelf
willekeurig konden plaatsen en duiden. Men hoeft niet te raden welke wereld ze beschrijven, want alles
is gepresenteerd vanuit een kinderlijk perspectief.
En vanuit dit perspectief en met deze naïviteit moet de kijker beschouwen wat de artiesten hebben
gecreëerd.
In plaats van zichzelf te presenteren, wilden ze liever een hedendaags beeld creëren met projecties van
miniatuurwerelden. En daarin bepaalde patronen van het bestaan terugvinden en aanhaken op alle
mogelijke elementen.
Met behulp van knopen, oude kleren, stukjes van gebroken elpees, kwasten, spelden, plasticfolie of
blaadjes papier hebben ze een beeld gecreëerd, dat we al dagelijks te zien krijgen. Maar dat voor ons
niet zo vanzelfsprekend lijkt te zijn..
Geweldig was de ontdekking, dat ieder van die gecreëerde werkelijkheden eigenlijk de meest simpele
vorm is van ons leven, toegankelijk en eenvoudig te begrijpen. Het probleem ontstaat in ons zelf, door
het benoemen van overbodige woorden, emoties, gedragingen.
Door onszelf wordt deze wereld onbegrijpelijker, complexer en moeilijker.
Het objectentheater, dat ze gecreëerd hebben, is dankzij hun gevoel voor esthetiek, de meest ware
realiteit geworden. Het was niet meer theater van fictie maar van werkelijkheid. Vol van karikatuur,
absurditeit en humor.
Ondanks dat het theater grotendeels vrolijk gepresenteerd werd, kwamen we vaak pijnlijke problemen
tegen. Maar in dit kunstwerk leken hun oplossingen bijna zo eenvoudig te zijn als het maken van thee.
En daarin zat het geheim van Roestige Spijkers & Andere Helden in regie van Gérard Schiphorst en Marije
van der Sande. Door een prisma van eenvoudigheid en kinderlijke naïviteit lieten ze zien, dat de wereld
geen complex voortbrengsel is, maar dat mensen haar deze vorm geven door een lawine van problemen
en misverstanden te veroorzaken.
Terwijl het voldoende zou zijn om voor een klein moment kind te worden en zo naar het heden te kijken.