No Problem
Onze wereld vanuit het gezichtspunt van de dingen. Een inventieve theatermachine toonde wat er gebeurt als dingen genoeg hebben van hun slavernij. Drie jaar is gewerkt om beelden, theater, muziek en video samen te brengen en decor en trucages te ontwikkelen. Met als resultaat een voorstelling die het best omschreven kan worden als een live uitgevoerde 3D-animatiefilm met videoclips en een heftige soundtrack. Een volwaardige opvolger voor de succesvolle productie Hindernissen.
No Problem kwam uit in 1999 en werd gespeeld tot 2003.
Beeldenmachine
Op het podium stond een grote zwarte kijkkast, een beeldenmachine. Met daarin in een kader wonderlijke objectnummers. Een ballet van roestige tangen, een gereedschapkist die veranderde in een morsige huurkazerne, dreigende objectstrijdmachines die zich gereedmaakten voor hun strijd tegen de mens. De gebruikte objecten en decorstukken waren al kunstwerken op zich. Door een uitgekiende belichting ontstonden surrealistische beelden en sferen maar ook humoristische scènes met herkenbare confrontaties tussen mensen en objecten. Zoals een blik in het rampzalige huishouden van een alleenstaande moeder, een live operatie of een vlucht in een russische raket, gezien vanuit de cockpit. Dit alles werd gespeeld door twee spelers en twee technici die ook achter der schermen meespeelden. In de zaal stond alleen een camera. Alle techniek werd achter het scherm bediend. Bekijk deze backstage video om te zien hoe het werkte
Video
In hetzelfde kader wisselden videoclips ( zie de compilatievideo van de clips) en live gespeelde animaties elkaar af. De video volgde in beelden en korte teksten de rode draad van de bevrijding der objecten. Een groot deel van de videobeelden was opgenomen in New York, the mother of all objects, en daarna zowel met de computer als met low-tech middelen bewerkt. Vervolgens waren er teksten, animaties en geluid aan toegevoegd.
Muziek
Geluid was er ook, bijna voortdurend. Een soundtrack gecomponeerd op de beelden, de muziek met een knipoog naar helden als The Residents, Gong, Future Sound of London of Fat Boy Slim. Gemengd met gesamplede stadsgeluiden, elektronisch speelgoed, en object noise. En af en toe een vleugje blues, fanfare of elektronisch sixties orgel.
Samenwerking
De productie van deze voorstelling begon met enerzijds het bouwen van een aantal proefdecors, en anderzijds een auditie voor objecten die werden gescreend op hun theatrale en monumentale talenten. De uiteindelijke selectie object-acteurs vormde de basis voor het verhaal en de verschillende thema’s die de voorstelling rijk was.
Aan een aantal collega beeldend theatermakers werd uitgenodigd om een scene te adopteren en te begeleiden als inspirator of third eye. Dat waren Terry Lee ( Green Ginger, UK) Jorg Baesecke (Kleinste Bühne Der Welt, D) Henk Boerwinkel ( Theater Triangel, NL) Otto te Wierik (NL)
Volkskrant en andere kranten
Gérard Schiphorst: idee, decorontwerp en -bouw, scenario, composities en geluidsmontage, videoclips, regie, spel.
Marije van der Sande: idee, ontwikkeling scenario, beeld- en regieadviezen, assistente videomontage, spel.
Eric Langendoen: speler, assistent decorontwerper en -bouwer.
Marjolein Kassenaar: speelster, assistent videomontage
Bert Nijmeijer, Joris van Welsen, Nanda Coppens: spelers
Henk Boerwinkel, Terry Lee, Jörg Baesecke, Otto te Wierik: regie en speladvies
Ed Bouwman: electronica, decoradvies
Albert Dedden: decorconstructies
Willem Taverne: assistent vorm- en stijlresearch.
Lucie d’Herbécourt, Marja Zerec: produktieassistenten
Brendan Tangel, Ernstjan Klok: Werkplaatsassistenten.
