Ze vallen niet op, de wezen onder de objecten. Ze liggen op straat, in de goot of in een hoekje waar niemand ooit naar kijkt.
Te waardeloos om zelfs maar op te ruimen. Ooit onderdeel van iets en ergens van af gevallen of door iemand verloren.
Of gebruikt en hardvochtig afgedankt. Wie minder ver kijkt dan zijn neus lang is ziet ze liggen.
Zij vormen al lang de gevonden rijkdom voor TAMTAM’s vindingrijke beeldende werk.
En nu komen hun onvermoede talenten tevoorschijn in live op locatie gemaakte animatiefilms met door het publiek gezochte vindsels.
Wat eerst minder dan niets was wordt ineens waardevol.

Voorstelling?
Het is natuurlijk geen voorstelling in de traditonele zin des woords, meer een act, maar de interactie met het publiek tijdens het maken had toch een voorstellingsachtig karakter. Als kijker zie je de film langzaam voor je ogen ontstaan. De inleverprocedure met ontvangstbewijs, het animeren onder de camera, het resultaat dat al meteen te zien is, dat alles is aantrekkelijk om naar te blijven kijken. Tijdens het werken aan de film praten we met het publiek. We kunnen vragen beantwoorden en suggesties voor het verloop van de film bespreken. Tussendoor wordt telkens het filmpje voor zover het af is getoond, direct op muziek gemonteerd. Veel kijkers komen ook regelmatig terug om te kijken hoe ver we al gevorderd waren.